music
~Czuję pustkę w duszy, nie mogąc trzymać cię w ramionach. Wśród tłumu szukam twojej twarzy – wiem, że to niemożliwe, ale nie mogę nic na to poradzić. Moje poszukiwanie ciebie jest niekończącą się pogonią skazaną na przegraną.~
Nanette Mariabella siedziała przy
kontuarze i śmiała się z żartu kelnera. Pomalowanym na czerwono paznokciem
jeździła po brzegu białej filiżanki, wypełnionej czarną, gorzką kawą. Chociaż
piła tak niedobry napój, nie utożsamiała się z nim. Louis wiedział, że była
zbyt piękna, by być gorzka i zła.
Jej kasztanowe włosy, które
delikatnie się falowały, opadały na chude ramiona odziane w kaszmirowy
sweterek, spod którego wystawał kołnierzyk białej koszuli. Skóra Nanette
wydawała się być alabastrowa, chociaż na jej policzkach znajdował się róż.
Każdego dnia, Louis rozpoczynał poranek tak samo. Nigdy nie zmieniał tego
zwyczaju.
O godzinie siódmej przychodził pod
kawiarnię Coffe Isabell i pomagał wyładować samochód dostawczy. Don Alberto już
dawno przyzwyczaił się do tego radosnego chłopaka, któremu nie warto było sypać
piasku w oczy. Zasługiwał na drobną pomoc, a Don Alberto był osobą uczciwą i
dobrą. Nie był również skąpy, ale nie mógł zaoferować Louisowi pracy. Louis nie
miał warunków, by móc zostać kelnerem. Przez jego pogarszającą się wadę wzroku,
to nie byłoby bezpieczne. Rozumiał swoją sytuację i korzystał z pomocy inaczej.
Za każdy rozładowany towar codziennie rano, dostawał kubek ciepłej herbaty z
cytryną i talerzyk kruchych, ciastek z pomarańczą i czekoladą. Jego menu się
nie zmieniało od miesięcy. Nie zdarzyło się też, aby narzekał czy prosił o coś
innego.
Od kiedy Nanette zaczęła odwiedzać
kawiarnię na rogu dwóch bardzo ruchliwych ulic, nie zamierzał zmienić swojego
stałego miejsca. Oczarowała go już od pierwszego momentu. Pamiętał ten dzień.
Weszła do kawiarni, deszcz lał niemiłosiernie. Złożyła czarny parasol i
rozejrzała się po lokalu. Nie dostrzegła go, szukała wolnego stolika. Ale on
dostrzegł ją. W skromnej, eleganckiej czarnej sukience z białym kołnierzykiem,
wyglądała pięknie. Jej długie nogi w wysokich szpilkach nie znały końca.
Zrobiły na nim ogromne wrażenie. Była idealna w każdym calu. Louis chciał
nacieszyć swój wzrok. Przecież nie wiedział, kiedy przestanie widzieć, a więc
nie mógł zwlekać. Najlepsze wspomnienia są wtedy, gdy podziwiasz piękno.
Nanette była dla niego ósmym cudem świata. Chociaż jej nie znał, chociaż z nią
nie rozmawiał… Wiedział za co może ją cenić i wzdychać nocami, gdy przewracając
się z boku na bok na twardej podłodze, próbował zasnąć. W zasadzie bał się
podejść, a przecież mógł. Była tak blisko, codziennie przed ósmą zachodziła
tutaj i wypijała kawę. To najwidoczniej był jej zwyczaj, tak jak Louisa.
Co byłoby gdyby zaryzykował? Co by
powiedział? Był szczęśliwym człowiekiem, ale czasem zbyt nieśmiałym na pierwszy
krok. Sam już nie pamiętał, kiedy rozmawiał z kobietą, nie będącą przechodnią,
która chciała spróbować szczęścia w kartach. Poza tym przy takiej pięknej
damie, nie odnalazłby odpowiednich słów i nie znalazłby tematu, który mógłby
poruszyć. Wydawała się wykształcona, z dobrego domu. Chodziła zadbana, zawsze
dobrze ubrana, nie popełniła żadnej gafy.
Co w najbardziej w niej uwielbiał?
Śmiech. Dźwięk perlisty, delikatny, niczym dzwoneczki poruszane przez wiatr.
Odchylała głowę i śmiała się. Właśnie w tym momencie, kiedy Louis siedział przy
stoliku w rogu lokalu. Kończył swoją przesłodzoną herbatę, bo nie żałował sobie
cukru, i podziwiał Nanette. Chciałby być na miejscu tego kelnera, który również
wydawał się oczarowany klientką. Diego znał już dziewczynę, która od miesiąca
zaczęła odwiedzać kawiarnię jego ojca. To znaczy, nie tak dobrze jakby tego
chciał, ale wiedział, że nie ma żadnych szans i nie próbował. To nie on będzie
tym szczęściarzem. Louis mrużył oczy, obserwując ich obydwoje. Obraz nieco się
rozmazywał, ale nie siedział tak daleko, aby nie widział tego, co było
najistotniejsze. Poczuł lekką ulgę. Diego nie flirtował z Nanette, obiektem
jego westchnień, o której mógł tylko śnić i poddać się wodzą wyobraźni. Jakież
mógł mieć szanse chłopak, mieszkający na ulicy, tracący wzrok, przy Aniele,
jakim była Nanette?
Nie podejdzie. Postanowił już. Do
końca swoich marnych dni, kiedy widzi, będzie siedział przy tym stoliku i ją
podziwiał. Kiedy Nanette kończyła codzienną kawę, dziękowała Diego z uśmiechem
i wstawała.
Teraz też tak było. Podniosła się z
barowego krzesła i przeczesała palcami długie włosy. Zabrała torebkę z krzesła
obok, jeszcze ostatni raz machając kelnerowi. Uśmiechając się pod nosem,
szybkim krokiem opuściła kawiarnię. Louis wypuścił z ust wstrzymywane powietrze
i spuścił wzrok. Otrzepał koszulkę z okruszków po ciastku. Czas pracować.
Jeszcze nie wiedział, co dziś będzie robić, nie miał planu. Może znów podejmie
się rozbawianiu turystów? Miał szczęście, bo Barcelona była bardzo często
odwiedzana. Niekoniecznie musiał być to lipiec czy sierpień. Ludzie
przylatywali już w maju albo czerwcu. Na pewno się nie nudzili, bo miasto
skrywało wiele pięknych zabytków, lokali, teatrów.
Louis podniósł się i zasunął
krzesło. Diego zauważając, że jego kolega zbiera się do wyjścia, ruszył ku
niemu.
– Kim dziś będziesz? – spytał
Diego, podając brunetowi rękę.
Lou uśmiechnął się i lekko ją
uścisnął.
– Dzisiaj? Dzisiaj będę sobą.
– Tak ci najlepiej. – Kelner
poklepał go po ramieniu i sprzątnął naczynia.
Louis opuścił kawiarnię. Stanął na
kamienistym chodniku i spojrzał w niebo. Ciepłe promyki słońca głaskały jego
twarz. Było bardzo przyjemnie, wrześniowy poranek zwiastunował dobry dzień.
Wsunął ręce do kieszeni podartych
spodni i ruszył przed siebie. Mijał ludzi śpieszących się do pracy i dzieci
biegnące do szkoły. Miał jeszcze dużo czasu do podjęcia dzisiaj pracy. Nie było
sensu rozpoczynać jej teraz. Zapewne zostałby zignorowany, bo wszyscy nagle
stali się zajęci. Co mógł robić? Jeszcze raz obejść całe miasto, a może
pojechać do innego? Mógł też zasiąść na ławce i wziąć do rąk jedną ze swoich
książek. Albo zakupić nową i wzbogacić biblioteczkę. Świetny pomysł –
stwierdził w głowie i skierował się do starszej części miasta. Zawsze chodził
do innych księgarni, czasem odwiedzał je dwa, góra trzy razy. Nie lubił tych
samych miejsc. Definicja tego? Nie posiadał. Po prostu tak i już.
Tym razem zajrzał do rodzinnej
księgarni Elvador. Bracia Ernerst i Daniel Elvador prowadzili ją od dwudziestu
lat po przejęciu od ojca, który zmarł. Biznes liczył sobie ponad osiemdziesiąt
lat i wciąż tętnił życiem. Na półkach cały czas stały książki i przybywały
nowe.
Księgarnia mieściła się w pomalowanej
na niebiesko kamienicy z dużymi, brązowymi okiennicami. Mogła mieć góra trzy
piętra. Sklep z książkami rozciągał się na całej szerokości kamienicy. Niby
znajdowała się na mało ruchliwej uliczce, ale była często odwiedzana. Każdego
pchała tam ciekawość. W końcu księgarnia Braci Elvador znajdowała się w zabytkowej części miasta. Nigdy nie było wiadome do
końca, co można znaleźć między regałami. Jeśli człowiek dobrze szukał, zawsze
odnajdywał. Nie musiał wiedzieć co. To coś po prostu czekało.
Nieboszczyk
Miquel Elvador mawiał: „Książka to dusza człowieka. Czasem trzeba ją odnaleźć,
bo nie każdy ma tak wielkie szczęście, aby urodzić się z duszą.”. Te słowa
zostały wyryte na szybie przy szyldzie. Złotą farbą namalowane nigdy nie
zostały zmienione. Ojciec braci Elvador wkładał w swój biznes bardzo wiele
pracy i wiary. Nawet wtedy kiedy mijano jego księgarnie, nie zachodząc, nie
poddawał się. Codziennie otwierał ją na nowe i wycierał zakurzone półki, a
potem dokładnie ustawiał książki. Czy się opłacało? Zdecydowanie tak. Przekazał
los księgarni w ręce dwóch najstarszych synów z nadzieją na to, że oni pociągną
sukces za sobą. Bowiem Miquel Elvador miał jeszcze jedno dziecko. Również był
to chłopiec. Najmłodszy, najsłabszy, inny. Dopuścił się zdrady swej pięknej
żony Florence i żałował. Każdego dnia żałował, ale poniósł karę jaką było
milczenie. Florence nie odzywała się do Miquela przez dwa lata. Dokładne dwa
lata. W tym czasie na świat przyszedł jego syn z nieprawego łoża – Julian
Elvador. Od razu znienawidzony przez braci, którzy odcięli się od niego i
kochanki ojca.
Jednakże ten nie mógł zostawić syna
na pastwę losu. Był na tyle bogaty, że mógł płacić i za trójkę dzieci. Florence
była dobrą kobietą. Bardzo dobrą z ogromnym sercem i przestała mieć żal,
chociaż gdzieś tam głęboko była zraniona. Mimo wszystko przygarnęła Juliana,
kiedy w wieku jego piątych urodzin, Marie Nurto zmarła, wpadając pod koła
rozpędzonego auta. Otoczyła Juliana miłością i ciepłem, choć jej synowie nie
potrafili pokochać brata.
Losy rodziny Elvador były i są
bardzo pokręcone, naznaczone. Julian nie odzywał się przez trzy lata, a potem…
Potem mówił zaledwie tyle ile wymagali od niego nauczyciele. Wszystko chował w
sobie. Był słaby emocjonalnie, łatwo się poddawał. Ale ani Miquel, ani Florence
nie poprzestali na próbach obudzenia w nim życia. Kiedy się udało? Kiedy Julian
skończył siedemnaście lat. Wtedy jego ojciec podarował mu jedną z książek ze
swojego zbioru, które nie były na sprzedaż. Nie było ich dużo, kilka
egzemplarzy, które trudno było dostać na rynku, a były warte uwagi. Do tej pory
Julian nie czytał, nie chciał, nie potrafił, bo wiedział, że książki otwierają
serce i umysł. Przygotowują człowieka na uczucia, a on nie był gotowy, aby je
okazać. Tylko, że tej styczniowej nocy, kiedy kładł się do łóżka, prezent od
ojca leżący na drewnianej szafce, przyciągnął go. Wziął do ręki książkę i
potem… potem do samego rana czytał, aż nie skończył.
Tak jak myślał, książki zaczęły
budzić w nim życie, zaczęły kształtować jego wyobraźnię. Julian pragnął się
zakochać, pragnął kochać jak bohaterowie w powieściach. A więc tak się stało.
Mia Benítez chodziła z nim do
szkoły. Poznali się na balu kończącym liceum. Pierwszy raz rozmawiali. Zakochał
się od pierwszego wejrzenia. Nie potrzebował wiele. Ona nie była mu dłużna.
Piękna, kobieca i delikatna dziewczyna o kasztanowych włosach i szmaragdowych
oczach wydawała mu się wręcz niedostępna. Jednak Mia nie trzymała Juliana na
dystans. Poznała jego duszę prędzej niż on pozwolił jej wejść w swoje serce. Pierwsza
miłość nigdy nie jest doskonała, ale zawsze jest najmocniejszym uczuciem. Nie
może być powtórzona, jest niezapomniana.
Czy ich miłość przetrwała? Tak. Och
tak, całe lata żyli razem. Julian zaczął studia, podjął pracę w korporacjach.
Nie miał nic wspólnego z biznesem ojca – on należał do jego braci i nie miał
żalu. Radzili sobie. Ona malowała, była artystką, on wciąż tak samo zakochany
uchylał jej nieba. Pozwalał na wszystko. Nieważne jak głupie i wariackie to
było. Pragnął, aby Mia była szczęśliwa. Chociaż czasem patrzyli na nich
sceptycznie, nie troszczyli się o opinie. Na ślubie zjawili się jedynie rodzice
Mii i Juliana. Uznał Florence za swą matkę i był jej wdzięczny za opiekę. A ona była dumna, że w końcu się otworzył.
Pół roku później Mia zaszła w ciążę,
a to dało im jeszcze więcej radości niż mogliby się spodziewać. Julian odnosił
sukcesy w pracy, wiodło im się bardzo dobrze. A potem pojawiła się Nanette. Ten
dzień był dla Juliana najlepszym i najgorszym dniem w życiu, bowiem wtedy
stracił najważniejszą osobę w życiu i zyskał cud, któremu zamierzał oddać
wszystko.
Mia nie przeżyła porodu. Mimo
specjalistów, wizyty w szpitalu, nie dała rady. Coś poszło nie tak. Julian był
przy niej i patrzył jak życie gaśnie w jej oczach. Przymknęła powieki, aby już
nigdy ich nie podnieść. Z jednej strony życie dla niego nie miało już sensu,
ale właśnie Nanette nie pozwoliła mu zrobić nic głupiego.
Nanette Mariabella nie miała matki
i nigdy za nią nie tęskniła, bo jej nie znała. Julian czasem opowiadał o niej,
ale rzadko. Wspomnienia były dla niego jak rozdrapywanie ran, bolały. Wolał
ograniczać się do pokazania obrazów Mii. Na nich przedstawiała swoje uczucia,
myśli. Tylko tak Nan mogła poznać matkę. Mimo wszystko była szczęśliwą,
dorastała, a jej tata obdarzał ją bardzo dużą miłością. Nigdy niczego jej nie
brakowało, nie miała prawa narzekać.
Julian też był szczęśliwy, iskra w
życia nie zgasła. Uśmiechał się i cieszył ze swojego cudu. Dzielił się tym z
żoną, siedząc nad jej grobem każdej niedzieli. Obiecał sobie, że Nanette zawsze
będzie miała w nim wsparcie, on nie zawiedzie.
Dlaczego ta historia była ważna? Bo
była tragiczna, a kończyła się szczęśliwie, chociaż… chociaż zakończenie jeszcze
można było zmienić. Nanette miała przed sobą całe życie. Kogo w nim spotka? Kto
stanie na jej drodze?
Louis nie znał historii rodziny
Elvador. Wtedy z łatwością połączyłby fakty, a Nanette, tajemnicza dziewczyna
z kawiarni, stałaby się wyraźniejszą postacią w jego głowie. Miałaby
przeszłość. Niestety, nie wiedział o niej nic prócz imienia i ubolewał nad tym
każdego dnia. Wciąż nie miał odwagi, aby podejść i zagadnąć. Nieśmiałość w nim
była zbyt duża.
Popchnął drzwi od księgarni, a
dzwoneczek poinformował Ernesta o kliencie. Mężczyzna w średnim wieku spojrzał
ku Louisowi, a ten kiwnął głową na znak przywitania. Chłopak podszedł bliżej,
aby móc widzieć więcej.
– Dzień dobry – przywitał się
uprzejmym głosem. – Potrzebuję książki, a nie jestem dobry w szukaniu. Czy
mógłby mi pan pomóc znaleźć coś o miłości?
– Nietypowa kategoria dla
mężczyzny. Romans rzadko jest przez nas czytany – stwierdził zdumiony Ernest. –
Ale tak, oczywiście pomogę.
– Dziękuję – kiwnął głową, a Ernest
wyszedł zza kasy.
Mrucząc coś pod nosem podszedł do
regałów z odpowiednim działem książek. Przesuwał palcem po dębowych półkach,
zastanawiając się, co mogłoby być ciekawe dla klienta takiego, jak Louis. Ich
księgarnia była często odwiedzana, ale ludzie przeważnie szukali czegoś
konkretnego. To nie oznaczyło, że Ernest zapomniał, co trzyma na półkach.
Biznes przypominał nieco bibliotekę, nie dało się ukryć. To właśnie było
urokiem całego miejsca.
– Mam – stwierdził zadowolony,
wyciągając z górnej półki nowy egzemplarz, lecz starej daty. – Jest to u nas
już bardzo długo, bo jak wiesz lub też nie, my nie wyrzucamy książek. To trochę
jak antykwariat – dodał Ernest, idąc w stronę lady.
– Podoba mi się tu – Louis
uśmiechnął się szeroko i teraz zupełnie wygląda jak chłopiec. – Ile za książkę?
– Cztery euro – powiedział
mężczyzna, poprawiając swoje posiwiałe włosy. – Mieszkasz w okolicy?
– Można tak to ująć – chłopak
wzruszył ramionami i wygrzebał z kieszeni kilka monet. – Proszę – podsunął je
Ernestowi, a ten szybko schował pieniądze do kasy. – Do widzenia, panie
Elvador.
– Do widzenia.
Louis skierował się do wyjścia.
Trzaśnięcie drzwi było winą mocnego wiatru. Ruszył przed siebie z książką pod
pachą. Zamierzał ją przeczytać w najbliższym czasie. Teraz chciał się położyć.
Ból tlił się gdzieś z tyłu jego głowy. Coraz bardziej dawał o sobie znać. Lou
znał te stany. Wzrok męczył się każdego dnia mocniej, przez to następowały
migreny. Nie brał leków. Po prostu leżał na kalimacie i w ciszy czekał, aż
cierpienie minie. Migreny nigdy nie były łagodne i przyjemne. Przyprawiały go o
zawroty i wymioty. Często jednak powstrzymywał się od zwrócenia. Leżał, i choć
go okropnie muliło, modlił się, czekając na ulgę.
Spojrzał na książkę w swojej ręce.
Litery tytułu nieco się rozmazywały. Dostrzegł autora. Mia E. Benítez. Nie znał
kogoś takiego, a czytał przecież dużo. Ale co go powstrzymywało od poznania
nowych pisarzy? Nie musiał być popularny, aby pisać cudownie. Wystarczy mieć
odpowiedni talent i pomysł. Potem jest już z górki. Tak myślał, chociaż sam
nigdy nic nie napisał. On miał inny dar. Może nie do końca o nim wiedział.
Cześć misie. Przychodzę z drugim rozdziałem i naprawdę mi smutno, że tak mało osób, odwiedziło blog. Cztery komentarze? Potrzebuję waszego wsparcia. Wkładam w to opowiadanie jeszcze więcej serca. Proszę. :)
Świetny rozdział ♡
OdpowiedzUsuńSuper ❤❤ jestem juz na bierzaco i chcilabym byc informowana o rozdzialach ;) @nxd69
OdpowiedzUsuńSuper rozdział
OdpowiedzUsuńSzkoda ze Lou nie odważył się podejść do Nanine
Szkoda ze nie zna jej historii
Lou powinien zbierać pieniadze na leki
Przeciez może stracić wzrok
Kto wtedy będzie czytal ...
Kto będzie my wtedy czytal?
Może Nanine?
Kurczę, nie wiem co napisać.
OdpowiedzUsuńHistoria o rodzinie Elvador, o Julianie, choćto tylko fragment, była cudowna. Uwielbiam to, jak ukazujesz świat przedstawiony. Każde kolejne słowo doskonale współgra z poprzednim, co tworzy niezwykle przemyślane i po prostu śliczne zdania. Nie będę się dłużej nad tym rozwodzić, bo wszyscy dobrze wiemy, że masz niesamowity talent haha
Martwię się o Louisa. Rozumiem, że chce być niezależny i żyć zupełnie na własną rękę, ale powinien poszukać pomocy u specjalisty. Wada wzroku to nie przelewki, a jeżeli jest szansa, że stracu wzrok, nie powinien w ogóle czekać.
Myślę jednak, że jest zbyt uparty, żeby się tym przejąć. Mam nadzieję, że jego pragnienie się spełni i pokocha kogoś, kto później da mu powód do zadbania o swój wzrok. Sama żyję książkami i nie wyobrażam sobie pewnego dnia ich nie czytać. Codziennie znajduję czas na czytanie, a gdyby to miało się skończyć... Nie wiem. Jakoś sobie tego nie wyobrażam.
Mam nadzieję, że już niedługo pojawi się kolejny rozdział, bo muszę, kurka wodna, przyznać, że jestem niesamowicie ciekawa o jakin swoim darze Louis nie wie. Weny kochana i di następnego! xx
Super :)
OdpowiedzUsuńIdealny ❤❤❤ Masz naprawdę niespotykany talent skarbie ❤❤❤
OdpowiedzUsuń